‘Planken? Natuurlijk! Want hoe moeilijk kan het zijn?’

Het moet de hitte zijn geweest. Of een vlaag van verstandverbijstering. Maar ik was hoe dan ook niet bij mijn gezonde bewustzijn toen ik onlangs voorstelde aan mijn collega’s om mee te doen aan een planking-challenge: 30 dagen samen planken totdat we het 2 minuten achter elkaar vol kunnen houden. Want waarom niet? Tot mijn grote afschuw was iedereen enthousiast. Nu kon ik dus niet meer terug.

En dus stortten we ons elke dag op een willekeurig tijdstip (uiteraard wel afgestemd op elkaar) op de grond van het kantoor om te planken. Ellebogen op het ruwe tapijt, kont in de lucht en tellen maar. Het werd al snel duidelijk wie de beste conditie had, want die kon het langst hardop tellen (of überhaupt nog praten). Pijnlijk genoeg was dit natuurlijk de stagiaire, de jongste van het stel.

Ik lig op de grond en bekijk onze werkruimte vanuit een heel nieuw perspectief. Stoelpoten, prullenbakken en een onbestemde bruine vlek bij de deur. Een vreemd perspectief om mijn collega’s in de ogen (en decolleté) te kijken. Ik voel hoe het tapijt in mijn ellebogen prikt, mijn benen en armen beginnen te trillen en zweetdruppels ontstaan op mijn voorhoofd. Hoe lang zijn we al bezig? 5 seconden? Oh. Waar zat ik met mijn gedachten toen ik dit voorstelde? Sommigen lachen, anderen kreunen. Hier en daar zakken collega’s in elkaar. En zo liggen we op de grond van ons kantoor, elke dag weer, ongeacht wie er voorbijloopt of binnenkomt. Totdat we één voor één sneuvelen.

Helaas ben ikzelf gesneuveld op dag 13. Toen ik het een hele minuut wist vol te houden om vervolgens met lamme armen, een rood hoofd en een van spierpijn vertrokken gezicht mijn werkdag te vervolgen. En ik ben trots. Ik heb mezelf en mijn verwachtingen overtroffen. Ik denk zelfs ergens ver weg de sixpack al te voelen. Heel ver weg. En de volgende keer? De volgende keer heb ik een veel beter alternatief. De kaasplank-challenge. En dan houd ik het zeker vol tot het einde!

Liefs,